‘Jeetje wat is het koud’, merkt Arwen op. De zon staat al laag aan de horizon als zij naar buiten loopt en de koude frisse avondlucht opsnuift. Rondom het huis lopen schapen die eigendom zijn van de gemeenschap waarin zij, samen met Aragon en hun kinderen wonen. De aardetinten kleurende moestuinen mogen uitrusten van de productie, die zij afgelopen zomer hebben geleverd. Om de moestuinen heen zijn schapenhekjes geplaatst, zodat de groente, het fruit en de prachtige bloemen alleen voor de mensen beschikbaar zijn. Het terrein waarop de huizen staan beslaat zo ongeveer 10.000 m2.
‘Het is vanavond kerstavond fijn, iedereen weer even bij elkaar’, zegt Arwen tegen Aragon. ‘Normaal gesproken zien wij aan elkaars gedrag wanneer contact maken goed voelt of wanneer iemand graag op zichzelf wil blijven. Maar op deze kerstavond zet iedereen zich open voor elkaar en worden het voorafgaande jaar en de plannen voor het komende jaar besproken. Ik heb er zo’n zin in!’
Wat is ze blij, dat ze nu mag leven. Arwen kijkt om haar heen en merkt op, dat zij zich van binnen ontspannen en gezond voelt. Zij kan zichzelf zijn, vrij zijn, doen waar ze goed in is en daar waardering voor krijgen. Ze heeft wel verhalen gehoord over hoe mensen een eeuw geleden eraan toe waren. De hele wereld stond toen in vuur en vlam: klimaatproblemen leken onoplosbaar, een doodmakend virus deed de ronde en de mensen stonden altijd tegenover elkaar omdat de een gelijk had en dus de ander niet. Die voorouders van Arwen hadden het niet gemakkelijk, wat een rot tijd. Nee, dat is nu wel anders. De planeet is er nog steeds en wel in een veel betere staat dan voorheen.
‘Wij hebben veel geleerd uit het verleden en wij hebben een mentale omwenteling achter de rug’, memoreert ze. ‘Die omwenteling, die is niet in een slag of stoot tot stand gekomen. Eerst werd een oplossing gevonden voor het klimaatprobleem en de veel te hoge CO2 uitstoot om vervolgens het Coronavirus te bestrijden; mensen hadden hun handen vol! De oplossing kon niet gevonden worden in het leidend principe van macht en geld: die relatie was al eeuwen oud en ziekmakend op alle terreinen. Maar wat kon daar voor in de plaats komen? Wat was het andere leidende richting oplossing werkend principe?’
Een breuk in de historische ontwikkeling was een feit. Landsgrenzen vervaagden, de armen en rijken vermengden zich en armoede en onderdrukking verdwenen. De rechtvaardige herverdeling van middelen – zoals werk, huisvesting en inkomen – werd in gang gezet. En hoe het virus verdween? Dat kwam doordat de mensheid leerde, om op een respectvolle manier met het dierenrijk om te gaan. Vlees, daar konden de dieren onderling op jagen en mensen kregen de vrijheid om vis samen met zuivelproducten te nuttigen als aanvulling op plantaardige etenswaren. Zo is het leven nu alsof een soort van synthese tot stand is gekomen, gebaseerd op vroegere inzichten en tegenslagen. De balans is gevonden, mensen kunnen hun vrijheid hanteren.
‘Helaas is wel een deel van het land verdwenen vanwege de stijgende zeespiegel. Ik ben benieuwd naar de woningen die onder water zijn verdwenen’ zegt Arwen. ‘De mensen werden gelukkig op tijd geëvacueerd.’
Arwen loopt naar binnen en zet haar eten klaar op de tafels, het eten dat gekookt is op een inductiekookplaat, waarvan de energie uit de grote accu komt, die in de bijkeuken staat. Zij is zelfvoorzienend, net als de andere mensen op het terrein, net als op andere aangrenzende terreinen.
Een voor een druppelen de gasten naar binnen, de een nog mooier gekleed dan de ander en wat zien ze er gelukkig en ontspannen uit. Het denken aan de terugkeer van het licht kan beginnen.
Netjesleven 
Mooi geschreven, als het eens waarheid wordt. We gaan ervoor
LikeLike