En nu heb ik t met eigen ogen gezien en ervaren. Op Spitsbergen is het warm en de zon gaat niet onder. Ik smeer mij in met zonnebrandolie en rust uit in de stoel voor het open raam, voeten op het kozijn. Is dit het land dat ongeveer 1300 kilometer van de Noordpool verwijderd is? Nauwelijks sneeuw te zien en wel veel water dat van de gletsjers door het stadje Longyearbyen naar de Isfjord stroomt. Aan de overkant van mijn raam zie ik hoge steile bergen, waar niets op groeit. De houten stellages, die zijn gebouwd op de hellingen deden dienst voor de karretjes, die al bungelend aan kabels van de ene naar de andere stellage steenkool vervoerden van de mijn naar de haven. Er zijn nog steeds mijnen, waaruit steenkool wordt gedolven, maar niet tegenover mijn raam.
Al varend op een hybride catamaran langs het poolijs dat in stukken langs de boot lijkt te stromen hoor ik de vogels, terwijl een zeehond lui op een van de ijsbrokken onze richting op kijkt. De kleur van de lucht, die weerkaatst in het water steekt scherp af bij het donkere gesteente van de spitse bergen. Er heerst een serene stilte. Sam Donck een Belgische bioloog, die door zijn foto’s mensen bewust probeert te maken van de prachtige natuur komt naast mij staan en pakt zijn verrekijker. Hij schrikt en zegt: ‘gisteren was het ijs zeker een kilometer meer de zee in, nu kunnen wij bijna tot aan de ijswal varen.’ Hij fotografeert en legt de schoonheid vast van de omgeving waar wij doorheen varen. ‘Save the planet’, hoor ik hem zeggen, bijna onhoorbaar voor anderen (www.samdonck.com).
Er zijn ijsberen gesignaleerd rondom kamp Barentz. Ik krijg een strenge instructie wat ik moet doen, als de beer zich laat zien. De dieren komen meer het land op, omdat zij hun prooi veel minder onder, op of tussen de ijsbrokken kunnen vinden. Geen wonder dat ‘bear protection ‘een must is als wij buiten het stadje zijn. En dat gaan we doen, want wij nemen deel aan een ‘Arctic Marathon.’
Het is koud, ijskoud en het regent ijs, ijsregen. Dit is Arctic en zo hoort het te zijn. Goed voorbereid staan mijn dochter en ik aan de start: zij loopt 42 kilometer en ik 10. Met rooie wangen en lichtelijk onderkoeld komen wij aan bij de finish. Een geweldig avontuur met een rauw randje. In dit wonderschone land en na onze sportieve prestatie kan ik met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid zeggen: het is echt 5 voor 12…..
Netjesleven 